SUBHASHITHANI:595
बालस्याल्प-प्रभावत्वान् न लोको योद्धुम् इच्छति ।
युद्धायुद्ध-फलं यस्माज् ज्ञातुं शक्तो न बालिशः ॥ ४० ॥
bālasyālpa-prabhāvatvān
na loko yoddhum icchati |
yuddhāyuddha-phalaṃ yasmāj jñātuṃ śakto na bāliśaḥ || 4.40 ||
World is not ready to
fight for a child, because of his limited understanding; a young boy cannot
distinguish between the advantage or otherwise of fighting a battle.
स्वैर् एव परिभूयेते द्वाव् अप्य् एताव् असंशयम् ॥ ४१ ॥
utsāha-śakti-hīnatvād vṛddho dīrghāmayas tathā |
svair eva paribhūyete dvāv apy etāv asaṃśayam || 4.41 ||
त एवैनं विनिघ्नन्ति ज्ञातयस् त्व् आत्म-सात्कृताः ॥ ४२ ॥
sukha-cchedyo hi bhavati sarva-jñāti-bahiṣkṛtaḥ |
ta evainaṃ vinighnanti jñātayas tv ātma-sātkṛtāḥ || 4.42 ||
भीरुर् युद्ध-परित्यागात् स्वयम् एव प्रणश्यति ।
तथैव भीरु-पुरुषः सङ्ग्रामे तैर् विमुच्यते ॥ ४३ ॥
bhīrur
yuddha-parityāgāt svayam eva praṇaśyati |
tathaiva bhīru-puruṣaḥ saṅgrāme tair vimucyate || 4.43 ||
The coward fleeing from
the battle field destroys himself; similarly, one with cowardly troops is
deserted by them in battle.
लुब्धस्यासंविभागित्वान् न युध्यन्तेऽनुजीविनः ।
लुब्धानुजीवी तैर् एव दान-भिन्नैर् निहन्यते ॥ ४४ ॥
lubdhasyāsaṃvibhāgitvān
na yudhyante'nujīvinaḥ |
lubdhānujīvī tair eva dāna-bhinnair nihanyate || 4.44 ||
The followers of a greedy
king do not fight through non distribution of the spoil by the king; not only
that they kill the king for not having shared the gifts.
सन्त्य् अज्यते प्रकृतिभिर् विरक्त-प्रकृतिर् युधि ।
सुखाभियोज्यो भवति विषयेव् अतिसक्तिमान् ॥ ४५ ॥
santy
ajyate prakṛtibhir virakta-prakṛtir yudhi |
sukhābhiyojyo bhavati viṣayev atisaktimān || 4.45
||
One whose
supporters are disaffected desert him in battle; king who is excessively after
sensual enjoyments is easily over powered.
अनेक-चित्त-मन्त्रस् तु द्वेष्यो भवति मन्त्रिणाम् ।
अनवस्थित-चित्तत्वात् कर्यतः स उपेक्ष्यते ॥ ४६ ॥
aneka-citta-mantras
tu dveṣyo bhavati mantriṇām |
anavasthita-cittatvāt karyataḥ sa upekṣyate || 4.46 ||
One who has a wavering
mind to counsels is disliked by ministers; by the fickleness of his mind
ministers desert him in an emergency.
सदाधर्म-बलीयस्त्वाद् देव ब्राह्मण-निन्दकः ।
विशीर्यते स्वयं ह्य् एष दैवोपहतकस् तथा ॥ ४७ ॥
sadādharma-balīyastvād
deva brāhmaṇa-nindakaḥ |
viśīryate svayaṃ hy eṣa daivopahatakas tathā || 4.47 ||
By the sheer force of
dharma one who despises devas and brahmanas fades away by himself; so also, one
deserted by fate.
सम्पत्तेश् च विपत्तेश् च दैवम् एव हि कारणम् ।
इति दैवपरो ध्यायन्न् आत्मना न विचेष्टते ॥ ४८ ॥
sampatteś
ca vipatteś ca daivam eva hi kāraṇam |
iti daivaparo dhyāyann ātmanā na viceṣṭate || 4.48 ||
A fatalist considers that prosperity
and adversity are decided by providence and reflecting thus, he does not exert
himself.
SRI KRISHNAYA THUBHYAM NAMAH
No comments:
Post a Comment